Lockdowns hebben verschillende gevolgen gehad voor artiesten. Zoals Elisa niet kon iemand ontmoeten om te fotograferen, zijn manier om creatief te blijven was door met zelfportretten te werken. Ze begon ook te spelen met stillevenscènes. De afwezigheid van mensen in deze beelden weerspiegelt het isolement dat we allemaal hebben ervaren. Het enige ‘contact’ met de buitenwereld verliep destijds via de telefoon. Het is ook een manier om in contact te komen met iemand die buiten beeld staat: de toeschouwer.
Het enige "contact" met de buitenwereld dat ik had was de telefoon, waar ik ironisch genoeg een hekel aan heb. Ik neem nooit mijn telefoon op en bel nooit iemand. Ik praat er op een ironische manier over omdat ik van het object zelf houd en ik een verzameling vintage telefoons heb, het is een element dat vaak naar voren komt in mijn fotografie.
Deze wanhoop en het gevoel verdwaald te zijn, worden weergegeven op deze foto, de zorgen en het bijna verlies van identiteit, wat mijn ervaring was als kunstenaar. Ik wilde dit met de wereld delen. Deze foto is voor mij krachtig en ik vond dat reden genoeg om hem in te dienen voor de IPA (International Photography Award).