De wintertuin was altijd zijn toevluchtsoord geweest, zijn ruimte van vrijheid in de wereld van beperkingen waarin hij leefde. Hij kwam er graag zijn toevlucht zoeken als hij niet langer rustig kon nadenken over de oplossingen die hij in zijn dagelijks leven kon vinden. Hij zat in het rode leeslicht, sloot zijn ogen en liet de zon zijn gezicht verwarmen.
Sinds de Grote Vloedgolf stond de kas onder water, waardoor alles op zijn pad werd weggevaagd. Gelukkig had het bouwwerk weerstand geboden, was het waterpeil gedaald en was zijn trouwe rode fauteuil gespaard gebleven. Nog een laatste keer zou hij hier komen zitten, onder het grote glazen dak, midden in de vegetatie die zich aan het herwinnen was.
Als verlengstuk van zijn fotografische aanpak experimenteert Francis met kunstmatige intelligentie om denkbeeldige werelden op te roepen, die in de nabije toekomst zwaar getroffen zullen worden door de komst van alles wat digitaal, klimatologisch en geopolitiek is.