MATTHIEU RICARD

Ik zie fotografie als een bron van hoop die opnieuw vertrouwen geeft in de menselijke natuur en een nieuwe kijk op de natuur rondom ons.

MATTHIEU RICARD

Interview

Waarom fotografie?

Ik zie fotografie als een bron van hoop die ons in staat stelt het vertrouwen in de menselijke natuur te herwinnen. Ik wil een nieuwe kijk bieden op de natuur rondom ons. Beelden van geweld en lijden zijn nodig om bewustzijn te creëren – ze inspireren ons om vastberaden in te grijpen en te helpen – maar we mogen nooit de potentie aan innerlijke schoonheid, die in ieder van ons aanwezig is, uit het oog verliezen. Wat mezelf betreft: ik wil de realiteit van het goede laten zien, het feit dat de meeste van de zeven miljard mensen zich meestal fatsoenlijk gedragen tegenover elkaar.

Uw inspiratie?

Ik bewonder het werk van grote fotografen uit het verleden, zoals Ansel Adams, Ernst Haas (en dan vooral zijn meesterwerk “Die Schöpfung”) en Galen Rowell. Ik heb ook veel respect voor het werk van Caspar David Friedrich, een grote Duitse schilder uit het begin van de negentiende eeuw, die ik beschouw als een voorloper van de landschapsfotografie. Ik was nauw bevriend met Henri Cartier-Bresson. Zonder me met hem te willen vergelijken, want ik heb om te beginnen al een heel andere aanpak. Ik ben ook goed bevriend met Jim Brandenburg, Vincent Munier en Yann Arthus Bertrand. In de loop der jaren heb ik dan ook verschillende grote fotografen ontmoet.

Wat is zo kenmerkend voor uw fotografie?

Het “wachten zonder te wachten”. Altijd beschikbaar zijn, openstaan voor alles wat zich aandient en er met een frisse blik naar kijken. En dan doet zich een magisch moment voor. Zoals Henri Cartier-Bresson het al zei: “Ik neem geen foto’s, zij nemen mij”

In welke context is deze serie gemaakt?

Ik kan ver reizen om een beeld te maken. Toen ik 16 was, zag ik een iconische foto van Ansel Adams: een prachtig beeld met veel diepte van een meer met rotsen op de voorgrond en bergen op de achtergrond. Veertig jaar later zag ik in Bhutan een foto van het Tshophu-meer. Ik ben vervolgens vier dagen lang door de bergen getrokken om het tafereel te vinden dat ik voor ogen had, met een berg van 7.000 m op de achtergrond. De volgende ochtend bij zonsopgang was het meer een spiegel en nam ik een foto die heel erg leek op die van Ansel Adams, als eerbetoon aan deze grote fotograaf. Het was de inspanning waard geweest!

Hebt u een leuke anekdote voor ons?

Op een dag zag ik in Calcutta in India een man die zijn paardenkar moeizaam voorttrok en een paard met een touw dat achter die kar liep. Dat beeld zit nog steeds in mijn hoofd, maar ik heb het niet op film. Het was in 1968 en ik had mijn camera niet bij me.

De foto die u graag had willen maken?

Zichzelf veranderen om de samenleving beter te kunnen veranderen.

Uw volgende projecten?

Zich laten inspireren door het beste in de menselijke natuur en de schoonheid van de wildernis.

Uw motto?

Zichzelf veranderen om de samenleving beter te kunnen veranderen.

Uw favoriete fotografen bij YK?

Beelden van Alexandre Deschaumes, een jonge fotograaf die ik heb ontmoet op het Festival Photo Montier.

... Lees verder Less minder